23 Written explanations of Leszek MILLER

Opowiadam się za przyjęciem rezolucji ustawodawczej w sprawie uruchomienia w Irlandii zautomatyzowanej wymiany informacji dotyczących danych rejestracyjnych pojazdów. Dzięki tej decyzji Parlamentu możliwe będzie wreszcie pełne wdrożenie w Irlandii postanowień decyzji Rady z 2008 r. w sprawie intensyfikacji współpracy transgranicznej w zwalczaniu terroryzmu i przestępczości transgranicznej. Dotychczas wymiana tych danych nie była możliwa, ponieważ prawodawstwo irlandzkie nie w pełni uwzględniało wymogi stawiane ochronie danych wrażliwych, określonych przez prawo UE. Uważam, że każda inicjatywa podejmowana w celu zwalczania terroryzmu i innych form najpoważniejszej przestępczości w UE powinna być przyjmowana bez zbędnej zwłoki i sprawnie implementowana przez państwa członkowskie.

Podzielam pogląd, że planowane wyjście Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej powinno nastąpić w oparciu o wynegocjowane porozumienie – tak, by umożliwić obu stronom kontynuowanie współpracy z obopólnymi korzyściami. Uważam jednak, że ważny w tym kontekście jest nie tylko wymiar polityczny przyszłych relacji pomiędzy Wielką Brytanią a Unią, gdyż kluczowe znaczenie ma również sytuacja obywateli – zarówno UE, jak i Wielkiej Brytanii, którzy planując swe życie rodzinne i zawodowe podjęli już często nieodwracalne decyzje.Unia Europejska powinna również konsekwentnie bronić wynegocjowanego stanowiska w odniesieniu do tzw. rozwiązania awaryjnego dotyczącego granicy pomiędzy Irlandią a Irlandią Północną. Z całą pewnością wyjście Wielkiej Brytanii z UE nie powinno doprowadzić do ponownego powstania sztucznych podziałów na wyspie Irlandii, które w minionych latach były zarzewiem krwawego konfliktu.Brak zgody parlamentu Wielkiej Brytanii na ratyfikację wynegocjowanego porozumienia i ostatecznie wyjście z UE z dniem 1 listopada br. może prowadzić do nieprzewidywalnych skutków i chaosu prawnego. Mając to na uwadze popieram propozycję warunkowej zgody PE na przedłużenie terminu wyjścia Wielkiej Brytanii z UE, lecz z uzasadnionego jedynie powodu, który pozwoliłby uniknąć wyjścia bez porozumienia, doprowadziłby do przeprowadzenia wcześniejszych wyborów parlamentarnych, ponownego referendum lub zatwierdzenia przez parlament brytyjski umowy o wystąpieniu.

Polityka zatrudnienia, zwalczanie bezrobocia i kwestie społeczne w Unii Europejskiej to przede wszystkim domena państw członkowskich. Niemniej jednak Unia również posiada w tym zakresie pewne kompetencje polegające głównie na uzupełnianiu i koordynacji działań państw członkowskich. Jak wynika z najnowszych danych Eurostatu, w sierpniu 2019 r. stopa bezrobocia w całej UE osiągnęła stosunkowo niski poziom – 6,3 %, zaś w strefie euro – 7,4 %. Pomimo to bezrobocie wśród młodzieży pozostaje nadal niedopuszczalnie wysokie, kształtując się na poziomie 15,2 % w UE i 16,9 % w strefie euro. Te same dane wskazują też, że ponad jedna piąta obywateli UE jest zagrożona ubóstwem i wykluczeniem społecznym, szczególnie zaś najsłabsze grupy społeczne, jak np. dzieci, osoby niepełnosprawne, długotrwale bezrobotni czy osoby bezdomne.W tym kontekście podzielam stanowisko Parlamentu Europejskiego, że w celu ograniczenia skali tych negatywnych zjawisk społecznych konieczne jest podjęcie działania na poziomie Unii. W tym celu Komisja Europejska powinna niezwłocznie przedstawić projekty legislacyjne przewidujące m.in. ustanowienie minimalnego wynagrodzenia w całej Unii Europejskiej, ustanowienie funduszu na rzecz walki z ubóstwem wśród dzieci, zwalczanie bezrobocia wśród młodzieży oraz wzmocnienie praw socjalnych pracowników tzw. platform cyfrowych, którzy poza wynagrodzeniem za pracę nie korzystają z żadnych innych praw pracowniczych gwarantujących m.in. pewność zatrudnienia czy też możliwość płatnego wypoczynku.

Opowiadam się za przyjęciem nowelizacji rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG). Jest ona niezbędna, ponieważ stanowi część unijnego planu awaryjnego mającego na celu złagodzenie najpoważniejszych zakłóceń spowodowanych wystąpieniem Wielkiej Brytanii z UE bez porozumienia. Nowelizacja przewiduje, że osoby, które utracą pracę wskutek nieprzewidywalnych konsekwencji brexitu, będą mogły liczyć na pomoc z EFG. Oficjalne dane angielskiego urzędu statystycznego pokazują, że Polacy mieszkający w Wielkiej Brytanii stanowią najliczniejszą mniejszość narodową. Można zatem przyjąć, że to także nasi obywatele będą beneficjentami funduszu, co pozwoli im przetrwać ten trudny okres.Popieram wniosek Komisji również dlatego, że stanowi on wyraźny polityczny sygnał, że Unia Europejska – za pośrednictwem EFG – jest w stanie skutecznie reagować w sytuacjach nieprzewidywalnych, obejmując pomocą docelową wszystkich obywateli UE, którzy bez własnej winy znaleźli się nagle w trudnej sytuacji życiowej.

Głosowałem za przyjęciem zalecenia w sprawie projektu rozporządzenia Rady dotyczącego wykonania i finansowania budżetu ogólnego Unii w 2020 r. w związku z brexitem. Wystąpienie Zjednoczonego Królestwa z Unii na podstawie porozumienia byłoby z pewnością najlepszym rozwiązaniem. Jednak przedłużający się proces ratyfikacji umowy przez parlament Wielkiej Brytanii oraz deklaracje premiera Borisa Johnsona przekonują, że Unia powinna przygotować się na wszystkie możliwe scenariusze.Twardy brexit, czyli wyjście Wielkiej Brytanii z UE bez umowy, będzie oznaczał brak porozumień prawnych dotyczących stosunków budżetowych między Unią a Zjednoczonym Królestwem. Zrodzi ponadto niepewność i znaczne trudności w wykonaniu budżetu Unii na lata 2019–2020 w odniesieniu do wszystkich beneficjentów – nie tylko ze Zjednoczonego Królestwa, lecz również z pozostałych państw członkowskich, w tym Polski. W tym kontekście niezbędne jest przyjęcie proponowanych zmian, by zapobiec negatywnym konsekwencjom – głównie poprzez przedłużenie do 2020 r. obowiązywania ram awaryjnych, które pozwolą na zminimalizowanie najbardziej dotkliwych zakłóceń mających wpływ na beneficjentów programów finansowych.

Przedstawiona przez Komisję Europejską nowelizacja dyrektywy Rady w sprawie przepisów dotyczących sprzedaży towarów na odległość oraz niektórych krajowych dostaw towarów ma na celu dostosowanie obowiązujących przepisów do przyjętej w ostatnim czasie tzw. dyrektywy o VAT w handlu elektronicznym. Popieram zaproponowane rozwiązania, ponieważ pozwolą one uszczelnić system podatkowy, rozszerzając system procedur względem podatników nieposiadających stałej siedziby, którzy świadczą usługi telekomunikacyjne, nadawcze lub elektroniczne. To samo dotyczy podatników, którzy jedynie ułatwiają – za pośrednictwem platform handlowych lub portali – dostawy towarów przez innych podatników.Uważam, że Komisja powinna uwzględnić we wniosku wszystkie zmiany zaproponowane przez Parlament, szczególnie te, które pozwolą określić właściwe państwo członkowskie identyfikacji podatkowej w przypadku podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Unii Europejskiej. Ponadto efektywna współpraca państw członkowskich w Radzie nad procedowanymi zmianami podatkowymi powinna skłonić Komisję Europejską do przedłożenia w niedługim czasie dalej idących wniosków legislacyjnych, dotyczących w szczególności ustanowienia skutecznego podatku cyfrowego w Unii Europejskiej względem podmiotów czerpiących z jednolitego rynku gigantyczne zyski, lecz nieodprowadzających z tego tytułu należnego podatku jedynie dlatego, że ich siedziba znajduje się poza UE.

Decyzja rządzącej w Polsce większości parlamentarnej, aby kontynuować prace nad zmianami w kodeksie karnym, które prowadziłyby do karania pedagogów za wychowanie młodzieży w ramach edukacji seksualnej, wzbudziła moim zdaniem uzasadniony sprzeciw europejskiej opinii publicznej. Należy jednak podkreślić, że rezolucja Parlamentu Europejskiego w żaden sposób nie zmierza do ograniczenia praw rodziców czy też ich wpływu na wychowanie własnych dzieci. Stanowi jedynie sprzeciw wobec próby penalizacji upowszechniania wśród nieletnich (tj. osób poniżej 18. roku życia) nauczania o ludzkiej seksualności, zdrowiu i stosunkach intymnych.Dziś w dobie powszechnego dostępu do internetu, w którym aż roi się od niewłaściwych treści, byłoby rzeczą skrajnie nieodpowiedzialną pozostawienie możliwości wychowania seksualnego wyłącznie w gestii rodziców, którzy niekiedy ze względu na zwykłą niechęć do poruszania tej tematyki z własnymi dziećmi unikaliby po prostu przekazywania im niezbędnej wiedzy czy też wyjaśniania interesujących je kwestii, uznając je za wstydliwe.W dzisiejszych czasach życie nabrało takiego tempa, że seksualność człowieka nie stanowi już żadnego tabu. Dlatego powinniśmy dbać o to, żeby osoby nieletnie właściwie rozumiały treści oglądane w mediach społecznościowych oraz nabyły niezbędną i opartą na faktach wiedzę o tym, jak w sytuacjach intymnych należy zachowywać się odpowiednio i odpowiedzialnie.

Cieszy fakt, że Parlament Europejski obchodzi dziś uroczyście 30. rocznicę uchwalenia Konwencji o prawach dziecka ONZ. Jest to chwila tym bardziej podniosła, że do powstania tekstu Konwencji, jako jej pomysłodawca, w znaczniej mierze przyczyniła się Polska. Podstawę merytoryczną projektu stanowiły zaś dokonania polskiej myśli pedagogicznej, przede wszystkim koncepcja filozoficzno-wychowawcza doktora Janusza Korczaka, heroicznego dyrektora Domu Sierot w okupowanej Warszawie.Prawa dziecka są rozwinięciem katalogu praw człowieka i, jako takie, powinny podlegać szczególnej ochronie. Zgadzam się ze stanowiskiem Parlamentu, że Unia Europejska powinna rozważyć przystąpienie do Konwencji w charakterze strony, co mogłoby wzmocnić wymiar ochrony praw dziecka w Unii. Uważam jednak, że byłby to gest w głównej mierze symboliczny, gdyż do Konwencji należą już wszystkie państwa członkowskie.Rzeczywiste działania UE na rzecz ochrony praw dziecka powinny skupiać się – moim zdaniem – na zwalczaniu ubóstwa i marginalizacji społecznej najmłodszych. Niestety bieda jest najczęściej zjawiskiem dziedzicznym. Z tego powodu, mając na uwadze dobro dzieci, Unia powinna skupiać się na wdrażaniu programów pomocowych, takich jak Child Guarantee , które pozwolą zapewnić każdemu dziecku w Europie zagrożonemu ubóstwem lub wykluczeniem społecznym dostęp do darmowej opieki zdrowotnej, darmowej edukacji, bezpłatnej opieki i wychowania przedszkolnego, godnych warunków mieszkaniowych i odpowiedniego odżywiania. Dopiero osiągnięcie tych celów sprawi, że poszanowanie praw dziecka będzie zupełne.

Zgadzam się ze stanowiskiem, że konferencja w sprawie przyszłości Europy powinna skupić się na kwestiach związanych z poprawą funkcjonowania Unii w oparciu o potencjał traktatu lizbońskiego. Powinniśmy też zadbać o możliwie szeroki udział w tej debacie wszystkich obywateli.W dyskusjach na temat przyszłości Unii należy jednak pamiętać, że nadrzędnym celem traktatów jest zbudowanie coraz bliższego związku pomiędzy społeczeństwami Europy. Natomiast jego realizacja, szczególnie w okresie aktualnych zmagań z poszanowaniem rządów prawa i wystąpieniem Zjednoczonego Królestwa z UE, powinna skłonić do podjęcia kwestii przeniesienia na grunt prawa pierwotnego zasady pierwszeństwa prawa Unii. Jak dotychczas wynika ona bowiem jedynie z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości bazującego na systematyce i wykładni ducha traktatu rzymskiego.Inną kwestią, na którą w świetle bieżących wydarzeń konferencja powinna zwrócić uwagę podczas przeglądu traktatów jest konieczność dostosowania – niezmienianego od czasów traktatu EWWiS – protokołu dotyczącego immunitetu formalnego przysługującego posłom do PE. Z biegiem lat Parlament Europejski przekształcił się ze zgromadzenia doradczo-kontrolnego w podstawowy organ legislacyjny UE, którego posłowie są wybierani w powszechnych wyborach bezpośrednich, a nie jak w czasach EWWiS delegowani przez parlamenty krajowe. W konsekwencji to PE powinien każdorazowo decydować o uchyleniu immunitetu własnego posła, a nie sąd krajowy deliberować, czy z takim wnioskiem ewentualnie wystąpić.

Głosowałem za sprzeciwem Parlamentu Europejskiego wobec wniosku Komisji dotyczącego zmiany rozporządzenia regulującego ograniczenia w zakresie stosowania ołowiu i jego związków (tzw. rozporządzenie REACH). W sprawie tej zwracali się do nas liczni obywatele, którzy zasadnie sygnalizowali sprzeczność proponowanej nowelizacji z ratio legis zmienianego rozporządzenia REACH, którego celem jest ochrona zdrowia ludzkiego i środowiska naturalnego.Komisja Europejska chciała zaproponować zmianę zasad dotyczących stężenia ołowiu w PCW. Zasadniczo tolerowane byłoby stężenie na poziomie 0,1% ołowiu w PCW, ale Komisja chciała jednocześnie zaproponować wyższe progi w przypadku PCW pochodzącego z recyklingu, tj. 2% w przypadku PCW sztywnego i 1% w przypadku PCW elastycznego.Ołów jest substancją toksyczną, która nawet w małych dawkach może mieć poważny wpływ na ludzkie zdrowie i powodować nieodwracalne szkody neurologiczne. Dlatego uznałem, że poziomy odstępstw zaproponowane przez Komisję nie odpowiadają standardom bezpieczeństwa i – zgodnie z licznymi postulatami obywateli – należało zagłosować za wetem Parlamentu wobec tej inicjatywy.

Głosowałem za zgodą Parlamentu na zawarcie umowy pomiędzy UE a Białorusią o ułatwieniach w wydawaniu wiz. Jestem przekonany, że zacieśnianie relacji pomiędzy obywatelami naszych państw leży w interesie zarówno Unii, jak i Białorusi, bowiem bezpośrednie kontakty między ludźmi to niezbędny warunek rozwoju więzi gospodarczych, humanitarnych, kulturalnych i naukowych.Na pełną aprobatę zasługują rozwiązania przewidujące zmniejszenie opłaty wizowej i poszerzenie katalogu osób uprawnionych do zwolnienia z niej, jak również uproszczenie procedur wizowych i skrócenie czasu oczekiwania.Umowa ma także istotny wymiar polityczny, bo podkreślono w niej znaczenie i konieczność poszanowania praw człowieka i zasad demokracji. Białoruś od czasu podjęcia negocjacji z Unią zaangażowała się wprawdzie w poprawę poszanowania swobód, praworządności oraz praw człowieka, w tym wolności słowa i mediów, a także praw pracowniczych. Jednak w umowie przewidziano możliwość jej zawieszenia z powodu naruszenia któregokolwiek z postanowień odnoszących się np. do praw człowieka czy praworządności.Głosowałem za zawarciem umowy także z tego względu, że jej wejściem w życie jest szczególnie zainteresowana Polska, która od wielu lat jest liderem wśród państw strefy Schengen, jeśli chodzi o liczbę rozpatrywanych wniosków wizowych. Towarzysząca zatem umowie deklaracja w sprawie personelu konsularnego stwarza realną szansę na rozwiązanie problemu niewystarczającej obsady kadrowej polskich placówek na Białorusi.

. – Z pełnym przekonaniem poparłem rezolucję w sprawie nowego budżetu UE na lata 2021–27, zasobów własnych i planu naprawy gospodarczej. Parlament bardzo pryncypialnie domaga się w niej od Komisji i państw członkowskich podjęcia odważnych decyzji budżetowych i fiskalnych w związku z potrzebą przeciwdziałania skutkom ekonomicznym pandemii. Kluczowe w tym względzie jest ustanowienie solidnych wieloletnich ram finansowych Unii i funduszu odbudowy, który będzie głównym narzędziem w walce z recesją.Podzielam pogląd, że w obecnej sytuacji podnoszenie składek członkowskich opartych na DNB nie wydaje się celowe. Dlatego niezbędne jest utworzenie nowego koszyka zasobów własnych poszerzonego m.in. o podatek od usług cyfrowych i od transakcji finansowych, jak również zniesienie wszelkich rabatów i korekt budżetowych.Popieram także postulat emisji długoterminowych obligacji naprawczych zabezpieczonych budżetem UE. Wbrew niektórym opiniom na temat niezgodności tego rozwiązania z traktatem uważam, że jest ono w pełni możliwe do realizacji, o ile zostaną stworzone warunki skłaniające beneficjentów pomocy do ciągłego prowadzenia zrównoważonej polityki budżetowej (zgodnie z wykładnią art. 125 TFUE dokonaną przez TSUE w sprawie C 370/12).Głosowałem za rezolucją także dlatego, że Parlament domaga się w niej wzmocnienia swojej pozycji we wszystkich działaniach dotyczących strategii naprawczej oraz ostrzega Komisję przed stosowaniem nierzetelnych danych liczbowych i sztuczek księgowych, które mogły utrudnić Parlamentowi pełnienie funkcji kontrolnych.

Popieram wniosek Komisji dotyczący ustanowienia – w związku z pandemią – przepisów szczególnych dotyczących wydłużenia terminów obowiązujących przy realizacji europejskiej inicjatywy obywatelskiej. Stanowi ona kluczowy instrument demokracji uczestniczącej, który pozwala obywatelom Unii – poza aktywnym uczestnictwem w wyborach do PE – wywierać wpływ na system prawny UE.Procedura wystąpienia z inicjatywą obywatelską stanowi proces złożony i wieloetapowy, wymagający pewnej struktury organizacyjnej. Utworzenie komitetu obywatelskiego otwiera drogę do rejestracji inicjatywy i zbierania pod nią deklaracji poparcia. Deklaracje te podlegają następnie weryfikacji i certyfikacji przez właściwe organy krajowe, po czym możliwe jest przedłożenie wniosku i jego rozpatrzenie przez Komisję Europejską. Co istotne, wszystkie te etapy muszą być dokonane w określonych terminach, a ich niedotrzymanie skutkuje upadkiem inicjatywy.W tym kontekście wybuch pandemii i krajowe środki izolacji w zasadzie wykluczyły możliwość skutecznego kontynuowania działań promocyjnych i procesu zbierania deklaracji poparcia – zarówno pod bieżącymi, jak i przyszłymi inicjatywami obywatelskimi. Komisja Europejska słusznie zatem zaproponowała przyjęcie epizodycznego rozporządzenia PE i Rady przewidującego stosowne wydłużenie wszystkich okresów potrzebnych na poszczególne czynności związane z wykonywaniem prawa inicjatywy obywatelskiej.

. – Kryzys pandemii koronawirusa wpłynął szczególnie negatywnie na sytuację pracowników transgranicznych i sezonowych. W Unii Europejskiej stanowią oni grupę ponad 1,5 miliona osób, z czego wiele pochodzi z Polski. Duża część pracowników transgranicznych i sezonowych w UE pochodzi z regionów zubożałych i podatnych na zagrożenia. Ich praca ma jednak zasadnicze znaczenie dla dostarczania niezbędnych towarów i usług w kluczowych sektorach gospodarki, jak rolnictwo i produkcja żywności, transport czy budownictwo.Specyficzne warunki wykonywania pracy i zatrudnienie najczęściej na podstawie umowy krótkoterminowej powodują dla pracowników transgranicznych i sezonowych szereg komplikacji skutkujących niewystarczającym ubezpieczeniem zdrowotnym i społecznym czy niewielkim bezpieczeństwem pracy. Są oni ponadto narażeni na naruszenia ich praw przez nieuczciwe agencje pośrednictwa pracy czy pracodawców. Wszystkie te utrudnienia znacząco pogłębił wybuch pandemii COVID-19, gdyż pracownicy transgraniczni i sezonowi niekoniecznie kwalifikują się do objęcia tymczasowymi środkami wsparcia.Mając to na uwadze, uważam, że państwa członkowskie – w ścisłej współpracy z Komisją Europejską i Europejskim Urzędem ds. Pracy – powinny zapewnić właściwe egzekwowanie ochrony prawa pracowników transgranicznych i sezonowych do otrzymywania równego wynagrodzenia za taką samą pracę w tym samym miejscu, gwarantować im swobodę przemieszczania się pomiędzy miejscem pracy a miejscem zamieszkania lub państwem pochodzenia, odpowiednie warunki bezpieczeństwa pracy oraz utworzenie systemu wymiany danych, który ułatwi walkę z nadużyciami i łamaniem praw pracowników transgranicznych i sezonowych.

Głosowałem za przyjęciem rezolucji, ponieważ od czasu przejęcia władzy w Polsce przez partię J. Kaczyńskiego w 2015 r. rządząca większość parlamentarna usunęła praktycznie wszystkie „bezpieczniki” praworządności. Doszło do tego w wyniku stopniowego przejmowania kontroli nad Trybunałem Konstytucyjnym, Sądem Najwyższym i Krajową Radą Sądownictwa mającą wpływ na nominacje sędziowskie. W efekcie pozbawiona kontroli władza ustawodawcza zaczęła z naruszeniem zasad demokratycznych w coraz szerszym stopniu przekraczać ustrojowy zakres własnych uprawnień i zawłaszczać kompetencje pozostałych władz. Zachwianie równowagi instytucjonalnej i konsolidacja władzy państwowej skutkują tym, że rządy prawa przeistaczają się w rządy prawem. Otwarta zostaje tym samym droga do ucisku w imieniu prawa i dochodzi do coraz częstszych naruszeń praw człowieka. Wyrazem tego jest m.in. coraz częstsze stygmatyzowanie określonych grup społecznych i mniejszości, jak również fakt, że mowa nienawiści i zachowania nietolerancyjne stają się, niestety, coraz bardziej obecne i widoczne w sferze publicznej. Jestem temu zdecydowanie przeciwny.

Głosowałem za przyjęciem rezolucji ustawodawczej w sprawie unijnego prawa usług cyfrowych, ponieważ jest to pierwsza aktualizacja ram prawnych dotyczących usług online od 20 lat. Zgodnie z oczekiwaniami Parlamentu nowe regulacje UE mają po raz pierwszy nałożyć na platformy internetowe odpowiedzialność zarówno za zamieszczane na ich stronach produkty, jak i za szkodliwe treści (dezinformacja, mowa nienawiści).Celem nowego prawa ma być też zapewnienie unijnym konsumentom takiej samej ochrony w internecie, jaką cieszą się w świecie realnym. Przepisy powinny ograniczyć nieuczciwe praktyki handlowe, m.in. poprzez zobowiązanie e-platform handlowych, by weryfikowały tożsamość swojego klienta, co pomoże ograniczyć sprzedaż online nielegalnych lub niebezpiecznych produktów. Nowe przepisy mają też uregulować sposób gromadzenia i przetwarzania danych użytkowników przez serwisy internetowe w celach reklamowych. Chodzi tu przede wszystkim o wykorzystywanie algorytmów i technologii opartych na sztucznej inteligencji, które narzucają konsumentom sposób podejmowania decyzji, decydując o tym, jakie informacje zobaczymy na ekranie komputera i co nam może być pokazywane, a co nie.Przyjęcie przepisów regulujących usługi cyfrowe zapewni wreszcie lepszą ochronę danych osobowych Europejczyków w sieci. Konsumenci muszą być odpowiednio informowani, kiedy i z jakiego powodu jest śledzona ich aktywność w sieci. Muszą mieć ponadto prawo do bycia zapomnianym przez platformy internetowe.Z tych właśnie względów głosowałem za.

Głosowałem za rezolucją wzywającą do zwiększenia udziału Parlamentu Europejskiego w bieżącej ocenie krajowych planów odbudowy, bo uważam, że wydatkowanie unijnych środków publicznych powinno być poddane kontroli parlamentarnej. Obywatele Unii Europejskiej muszą mieć pewność, że środki pochodzące z Funduszu Odbudowy będą wydatkowane zgodnie z ich przeznaczeniem i że posłużą realizacji właściwych reform, a nie zostaną potraktowane przez rządy państw członkowskich, jako ich fundusz wyborczy.Komisja Europejska powinna regularnie informować Parlament o stanie oceny krajowych planów odbudowy, a także przekazywać nam wszelkie dokumenty przedkładane przez państwa członkowskie. Także te, zawierające podsumowanie procesu konsultacji przeprowadzonych z władzami lokalnymi i regionalnymi, partnerami społecznymi i organizacjami społeczeństwa obywatelskiego. Komisja powinna też skutecznie zachęcić i zmotywować państwa członkowskie, żeby w regulacjach krajowych zawarły przepisy umożlwiające władzom lokalnym i regionalnym monitorowanie wdrażania środków pochodzących z Funduszu Odbudowy.Państwa członkowskie powinny także pamiętać, że Komisja Europejska będzie kontrolowała nie tylko poprawność wydatkowania środków pod względem gospodarczym, zgodnie z celami nakreślonymi w rozporządzeniu RRF, ale też, czy wydatkowanie środków odbywa się przy poszanowaniu przez państwa członkowskie zasad praworządności, o czym przesądza rozporządzenie PE i Rady w sprawie ogólnego systemu warunkowości służącego ochronie budżetu Unii. W tym kontekście, Parlament będzie stanowczo wymagał od Komisji, żeby wypełniała swą rolę strażnika Traktatów.

Przyjęcie unijnego rozporządzenia w sprawie cyfrowego zaświadczenia COVID jest obecnie działaniem koniecznym, bo pozwoli przezwyciężyć ograniczenia, jakich doświadczają obywatele UE w związku z pandemią. Żeby zwalczać koronawirusa, państwa członkowskie przyjęły różne ograniczenia dla osób podróżujących i przekraczających granicę (m.in. obowiązkowe testy, kwarantanna, czy samoizolacja). Unijne cyfrowe zaświadczenie COVID będzie elektronicznym dowodem na to, że dana osoba została zaszczepiona przeciwko koronawirusowi, uzyskała negatywny wynik testu albo jest ozdrowieńcem. Dzięki niemu posiadacz zaświadczenia nie będzie poddawany dodatkowym ograniczeniom w swobodnym przemieszczaniu się. Wbrew licznym obawom posiadanie certyfikatu nie będzie warunkiem swobodnego przemieszczania się. Obywatele, którzy nie są jeszcze zaszczepieni, będą zatem mogli podróżować nadal do innych krajów UE. Z tym, że będą jednak musieli stosować się do przepisów sanitarnych obowiązujących w państwie docelowym. Liczne obawy związane z uruchomieniem ogólnounijnego systemu certyfikatów cyfrowych COVID wzbudza też kwestia ochrony danych osobowych. Obawy te są jednak niepotrzebne, gdyż unijne zaświadczenie cyfrowe będzie zawierało wyłącznie podstawowe informacje, jak imię i nazwisko posiadacza, jego datę urodzenia, informacje nt. szczepionki, testu lub przejścia choroby oraz datę wydania certyfikatu i niepowtarzalny identyfikator. Dane te będą widniały wyłącznie na zaświadczeniu i nie będą przechowywane ani zatrzymywane podczas weryfikacji zaświadczenia w innym państwie członkowskim. Odwiedzane kraje nie będą mogły ich przechowywać.

. – Przyjęcie unijnego rozporządzenia w sprawie cyfrowego zaświadczenia COVID jest obecnie działaniem koniecznym, bo pozwoli przezwyciężyć ograniczenia, jakich doświadczają obywatele UE w związku z pandemią. Żeby zwalczać koronawirusa, państwa członkowskie przyjęły różne ograniczenia dla osób podróżujących i przekraczających granicę (m.in. obowiązkowe testy, kwarantanna, czy samoizolacja). Unijne cyfrowe zaświadczenie COVID będzie elektronicznym dowodem na to, że dana osoba została zaszczepiona przeciwko koronawirusowi, uzyskała negatywny wynik testu albo jest ozdrowieńcem. Dzięki niemu posiadacz zaświadczenia nie będzie poddawany dodatkowym ograniczeniom w swobodnym przemieszczaniu się. Wbrew licznym obawom posiadanie certyfikatu nie będzie warunkiem swobodnego przemieszczania się. Obywatele, którzy nie są jeszcze zaszczepieni, będą zatem mogli podróżować nadal do innych krajów UE. Z tym, że będą jednak musieli stosować się do przepisów sanitarnych obowiązujących w państwie docelowym. Liczne obawy związane z uruchomieniem ogólnounijnego systemu certyfikatów cyfrowych COVID wzbudza też kwestia ochrony danych osobowych. Obawy te są jednak niepotrzebne, gdyż unijne zaświadczenie cyfrowe będzie zawierało wyłącznie podstawowe informacje, jak imię i nazwisko posiadacza, jego datę urodzenia, informacje nt. szczepionki, testu lub przejścia choroby oraz datę wydania certyfikatu i niepowtarzalny identyfikator. Dane te będą widniały wyłącznie na zaświadczeniu i nie będą przechowywane, ani zatrzymywane podczas weryfikacji zaświadczenia w innym państwie członkowskim. Odwiedzane kraje nie będą mogły ich przechowywać.

Z pełnym przekonaniem głosowałem za przyjęciem rezolucji, w której Parlament Europejski zajął zdecydowane stanowisko w sprawie sytuacji kobiet w Unii Europejskiej i przysługujących im praw w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego.Kwestia dopuszczalności przerywania ciąży jest w Unii regulowana przez państwa członkowskie i Parlament to szanuje. W rezolucji wzywamy rządy zajęcia się wyzwaniami dotyczącymi praw reprodukcyjnych kobiet, a także zapewnienia m.in. kompleksowej edukacji seksualnej, nowoczesnej antykoncepcji, bezpiecznej i legalnej opieki aborcyjnej, dostępu do leczenia niepłodności i do bezpiecznych produktów menstruacyjnych.Kobieta musi mieć możliwość legalnego przerwania ciąży. Powinna to być zawsze dobrowolna decyzja oparta na życzeniu kobiety, podjęta z jej własnej woli. Niestety w Polsce – po zeszłorocznym drakońskim wyroku Trybunału Konstytucyjnego – obowiązuje obecnie najbardziej rygorystyczne prawo aborcyjne w całej Unii. Kobiety zmuszane są wbrew własnej woli do rodzenia płodów uszkodzonych albo bez szans na przeżycie. To pogwałcenie praw człowieka i forma przemocy wobec kobiet. Faktyczny zakaz aborcji (poza przypadkami ciąż pochodzących z gwałtu) zmusza kobiety do szukania możliwości dokonania nielegalnej aborcji albo podróżowania do innych krajów Unii Europejskiej, gdzie zabiegi te są dostępne i odpłatne. Rezolucja, którą przyjęliśmy, wzywa do rozwiązania tej trudnej i krzywdzącej kobiety sytuacji.

Dzisiejsza debata powinna stanowić przyczynek do głębszej dyskusji – w jaki sposób ulepszyć dialog obywatelski i uczestnictwo obywateli w procesie decyzyjnym w Unii Europejskiej.Choć wyniki ostatnich wyborów europejskich świadczą o wzroście zainteresowania obywateli wydarzeniami na szczeblu UE, to dane wskazują wyraźnie, że obywatele rzadko korzystają z większości form uczestnictwa, jakie stwarzają m.in.: europejska inicjatywa obywatelska, konsultacje publiczne czy dialogi obywatelskie. Zmiana tego stanu rzeczy z pewnością pozwoliłaby wzmocnić legitymizację demokratyczną Unii. Powstaje jednak pytanie, jak to uczynić. Uważam, że poza udoskonalaniem istniejących mechanizmów partycypacji i wzmocnieniem przejrzystości działań instytucji UE powinniśmy dążyć też do zwiększenia zaangażowania w sprawy europejskie ludzi młodych. Doskonałą okazją do tego jest prowadzona właśnie debata polityczna na temat przyszłości Europy.Krzewienie aktywnego obywatelstwa europejskiego powinno stać się także częścią programu nauczania w państwach członkowskich UE. Jest to o tyle ważne, że gdzieniegdzie u młodych ludzi próbuje się wykształcić postawy antyeuropejskie – myląc, albo celowo zacierając granice pomiędzy patriotyzmem a nacjonalizmem i ksenofobią. Jest to szczególnie widoczne w państwach, gdzie coraz większe znaczenie zyskuje skrajna prawica. Tak jest też niestety w Polsce, gdzie minister edukacji narodowej twierdzi wprost, że Unia Europejska jest tworem niepraworządnym i że tego właśnie mają uczyć się uczniowie. Takie podejście nie służy dialogowi europejskiemu.

Proponowane rozwiązania zawarte w projekcie rozporządzenia nie tworzą dostatecznego zabezpieczenia przed niewłaściwym wykorzystywaniem systemów AI do inwigilacji, gromadzenia i przetwarzania informacji w czasie rzeczywistym. Dotyczy to w szczególności tych krajów UE, w których Komisja godzi się od lat na łamanie praworządności.Bez odpowiednich zabezpieczeń i precyzyjnego katalogu spraw, w których AI może być wykorzystywana do celów inwigilacji ludności, oraz bez ujednoliconej i precyzyjnej procedury udzielania zgody na stosowanie takich środków AI daje rządom możliwość łamania podstawowych praw i wolności obywatelskich przy pomocy nowego narzędzia. Projekt rozporządzenia nie zabezpiecza dostatecznie prawa do prywatności, ochrony wizerunku czy danych osobowych. Wskazuje się tylko na konieczność „poinformowania” o fakcie bycia poddawanym profilowaniu czy innym czynnościom kwalifikującym przez AI, ale nie wskazuje się na prawo i procedurę odmowy czy też braku zgody na przetwarzanie w ten sposób np. naszych danych biometrycznych. Szczególnie jeśli dane te będą zbierane w czasie rzeczywistym. Obywatel nie ma też możliwości weryfikacji czy odwołania się od decyzji, która wynika z profilowania przez AI, ponieważ do skutecznej oceny praw przed sądem należałoby ujawnić wszystkie parametry i algorytm, które stanowiły dane wyjściowe dla systemów. Rozporządzenie również w tej kwestii nie tworzy dostatecznego zabezpieczenia praw jednostki. Wprowadza się „systemy monitorowania”, ale nie mechanizmy i instrumenty ochrony.

Wnioski komisji śledczej są jednoznaczne. Pegasus okazał się dżinem wypuszczonym z butelki. Nic nie wskazuje na to, że ponownie pozwoli się w niej zamknąć. Oczarował bowiem swoimi możliwościami nie tylko tajne służby, ale także rządy - wszystkie, bez wyjątku, zwłaszcza jednak autorytarne. Dobrze służy każdej władzy i jej interesom politycznym.Wbrew oficjalnym zapewnieniom, że używany jest wyłącznie w celach propaństwowych, Komisja wykazała, że używa się go do inwigilowania przeciwników politycznych i paraliżowania ich działań. Nie sądzę, że Pegasusa da się okiełznać – jest zbyt atrakcyjnym narzędziem walki politycznej. Nikt z niego nie zrezygnuje, o czym świadczy niechęć różnych rządów, instytucji, urzędników i funkcjonariuszy demonstrowana wobec komisji Parlamentu Europejskiego do spraw Pegasusa i odmawianie współpracy z nią. Żeby więc wzmocnić gwarancje obywatelskie i fundamenty państwa prawa, należy pozamykać szczeliny, które wykorzystywane są, żeby usankcjonować korzystanie z Pegasusa, i zdecydowanie zaostrzyć kary za dowiedzione, niedozwolone praktyki z wykorzystaniem tego oprogramowania. Dla Pegasusa niemożliwe nie istnieje, dla człowieka, który ma skłonność do łamania przepisów zwłaszcza pod płaszczem patriotycznych potrzeb – także. Połączenie zatem interesów państwowych z prawami obywatela jest niczym próba pogodzenia ognia z wodą. Mimo wszystko nie mamy innego wyjścia – bez praw obywatelskich nasza wspólnota przestanie być wspólnotą wartości, a będzie jedynie wspólnotą interesów.