12 Written explanations of Adam GIEREK

Preferowana przez niektórych opcja nierealnego „ambitnego ograniczania” funkcjonowania gospodarek niektórych krajów członkowskich poprzez lansowanie polityki całkowitej dekarbonizacji, jest niezgodna z ustaleniami paryskimi COP21. Ustalono tam bowiem, że w okresie najbliższych 30 lat celem winno nastąpić zrównanie emisji CO2 z absorpcją tego skądinąd „gazu życia”.Należy zatem skoncentrować się na:– ograniczaniu emisji poprzez realny wzrost efektywności energetycznej w całym łańcuchu przepływu energii, co sugerowałem jako autor projektu sprawozdania dot. przekształcenia dyrektywy na ten temat, a nie jak o tym później błędnie zdecydowano, tj. poprzez (chce tego KE) narzucanie ograniczeń konsumpcji energii na rynku konsumenta;– absorpcji androgenicznego CO2 wg projektu rządu RP;– pozyskiwaniu energii ze źródeł odnawialnych i nuklearnych.Każde narzucanie wielkości limitów emisji winno być związane z emisją na jednostkę energii. W przeciwnym razie promowane będą gospodarczo jedne (silniejsze) państwa członkowskie, zaś poszkodowane inne (słabsze). Jestem przeciwny nierealnej antywęglowej polityce całkowitej dekarbonizacji (zerowa emisja). Brak w rezolucji propozycji stopniowego dochodzenia, bez odrzucania paliw kopalnych, do możliwie szybkiego zbalansowania emisji. Wstrzymałem się więc od poparcia tego projektu.

Głosowałem przeciwko projektowi z uwagi na wciąż kontrowersyjne zapisy w szczególności art. 13. Idealnym rozwiązaniem byłoby znalezienie „złotego środka”, jednak ani stanowisko sprawozdawcy, ani podejście różnych komisji i grup politycznych w złożonych w ogromnej liczbie poprawek plenarnych (ponad 250) takiego środka nie zapewnia. Jeśli skłonny byłbym zgodzić się z poprawionymi zapisami art. 11, to wciąż zastrzeżenia budzi art. 13 projektu dyrektywy, który wprowadza obowiązek filtrowania internetu celem ochrony praw autorskich oraz odpowiedzialność prawną dostawców usług internetowych za treści zamieszczane przez ich użytkowników.Zgadzam się z tezą, że twórcom, artystom i dziennikarzom należy się odpowiednie wynagrodzenie. Jednak przepisy w obecnej formie mogą wywołać nieprzewidywalne konsekwencje i szkody: z jednej strony dla praw obywateli (swobody wypowiedzi i ekspresji artystycznej), a z drugiej dla innowacyjnych przedsięwzięć funkcjonujących w sieci oraz całego rynku cyfrowego. Dostawcy usług w internecie będą bowiem zobligowani do wprowadzenia specjalnych filtrów w celu uniknięcia grożących im konsekwencji za ewentualne naruszenie praw autorskich. A te nie tylko są zawodne i kosztowne, ale w nieunikniony sposób będą prowadzić do daleko idącej cenzury przekazywanych przez obywateli treści.Konstruktywnym kompromisem wobec tych zapisów było stanowisko przyjęte przez komisję IMCO, które w lepszy sposób zachowywało równowagę pomiędzy interesami obywateli i przedsiębiorców a branżą medialną, jednak zostało odrzucone.

Głosowałem za przyjęciem pakietu w sprawie gospodarki o obiegu zamkniętym, ponieważ stanowi on odpowiedź na kwestie ograniczonej dostępności zasobów naturalnych przy jednoczesnym uwzględnieniu ich kluczowej roli w generowaniu dobrobytu. Model takiej gospodarki opiera się na idei utrzymania w obiegu jak najwyższej jakości produktów i materiałów możliwie jak najdłużej oraz minimalizuje wykorzystanie zasobów i generowanie odpadów w całym cyklu życia tych produktów i materiałów. Wyniki osiągniętego porozumienia w tzw. trylogu są zadowalające, aczkolwiek nie w pełni uwzględniają obecną sytuację w poszczególnych państwach członkowskich, tak aby dla każdego z nich zmiany dyrektywy były bodźcem do dalszego rozwoju i ulepszania gospodarki odpadami, a także do rozwijania gospodarki o obiegu zamkniętym. Ustanowione cele powinny być osiągalne pod względem technicznym i technologicznym w sposób zrównoważony.

Poprawka 166 komisji ENVI zawiera zbyt wiele zapisów wzajemnie ze sobą sprzecznych, co nie pozwala na jednoznaczne wyłączenie części z nich czy też na poparcie innych zapisów. Takie łączenie wielu zapisów pod postacią nadmiernie rozbudowanej jednej poprawki w miejsce możliwych innych zapisów rozmywa istotę sprawy i jest niebezpieczną metodą forsowania rozwiązań politycznych przez określone frakcje.Jednocześnie pragnę podkreślić, że problem związany z handlem emisjami jest sztucznie politycznie podtrzymywany. System EU ETS jest spekulacyjnym sposobem „handlu”, który niekorzystnie wpływa na obniżanie konkurencyjności polskiej gospodarki opartej przecież na energetyce węglowej. Nie popieram go. Winien być zlikwidowany! Dlatego też wstrzymałem się od głosu w tej sprawie.

We wniosku Komisji, podobnie jak w nowelizowanej dyrektywie z 2012 r., doszło do przekłamania, gdyż tytuł dokumentu obiecuje efektywność energetyczną jako jego temat podstawowy, a z jego treści wynika, że chodzi wyłącznie o ograniczanie użytkowania energii końcowej. Nazbyt „ambitne” ograniczanie użytkowania energii w żadnym razie nie wywoła trendów efektywnościowych, lecz może jedynie skutecznie powstrzymać rozwój gospodarczy i spowodować wzrost ubóstwa energetycznego.Właściwe efektywnościowe podejście, które faktycznie uruchomiłoby korzystne trendy oszczędnościowe, zwłaszcza oszczędzanie energii pierwotnej nieodnawialnej, zależy od trafnych wyliczeń systemu PEF, tj. systemu przeliczania energii pierwotnej poddawanej konwersji na energię końcową. Sposób ten został ujęty w poprawkach 95–99, popartych przez 51 posłów. Jednoznacznie usuwały one błędne propozycje zawarte w załączniku IV do wniosku Komisji w odniesieniu do jednej tylko wartości domyślnego PEF = 2,5, która nie odzwierciedla realnej efektywności różnych technologii konwersji i jest zbyt niska z punktu widzenia producentów energii oraz zbyt wysoka dla jej użytkowników. Odrzucenie przez Parlament tych poprawek zmusiło mnie do głosowania przeciw proponowanej dyrektywie, mimo że w dużej mierze byłem jej autorem.Państwa członkowskie winny być oceniane w oparciu o efektywność ich koszyka energetycznego, tj. stosunku energii końcowej do pierwotnej pomnożonego przez sto, a nie – jak chce Komisja – na podstawie ograniczania energii końcowej.

Głosowałem za przyjęciem rezolucji, która stanowi wielki krok naprzód na rzecz współpracy regionalnej w celu przeciwdziałania kryzysowi gazowemu. Zwraca ona uwagę na wzajemną pomoc sąsiadujących krajów w zarządzaniu kryzysem gazowym, na solidarność ponadgraniczną, dzięki której w razie w razie potrzeby państwa będą mogły podzielić się zasobami gazu, oraz na większą przejrzystość umów na dostawy gazu. Politycznym celem omawianej rezolucji jest zwrócenie uwagi na fakt, iż niezbędna dalsza współpraca i wzajemna pomoc może zapobiec w przyszłości powtórzeniu się sytuacji ze stycznia 2009 roku, kiedy to wiele państw członkowskich zostało odciętych od dostaw gazu w wyniku konfliktu pomiędzy Gazpromem a Ukrainą.

Głosowałem za przyjęciem projektu rezolucji, który podkreśla znaczenie wzmacniania i modernizacji bazy przemysłowej, zgodnie z całościową polityką przemysłową ukierunkowaną na reindustrializację Europy, jako głównego nurtu unijnych strategicznych inicjatyw politycznych. Popieram projekt przepisów, zgodnie z którymi ta unijna strategia będzie opierać się na innowacjach technologicznych w zakresie efektywności, na cyfryzacji, energo- i zasobooszczędnej gospodarce oraz na podejściu bazującym na cyklu życia i gospodarce o obiegu zamkniętym. Konieczne jest podejmowanie działań z wyprzedzeniem, aby przyczynić się do tworzenia miejsc pracy i wzrostu gospodarczego. Rezolucja zwraca uwagę na rolę MŚP, jako podstawy przemysłu unijnego.Jedynie solidny i odporny na konkurencję przemysł oraz przyszłościowa polityka przemysłowa pozwolą UE stawić czoła różnym nadchodzącym wyzwaniom, a w tym potrzebie zrównoważonej reindustrializacji Unii, konkurencji światowej, gwałtownemu rozwojowi technologicznemu oraz tworzeniu miejsc pracy wysokiej jakości. Konieczne jest zwiększenie atrakcyjności przemysłowej Europy dla bezpośrednich inwestycji europejskich i zagranicznych. Zapisy rezolucji podkreślają, jak ważne jest przyjęcie na czas unijnej strategii przemysłowej, oraz wskazują na konieczność utrzymania wystarczających środków finansowych dla sektora przemysłu w kolejnych wieloletnich ramach finansowych, zwłaszcza za pośrednictwem konkretnych instrumentów i funduszy, takich jak europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne, program „Horyzont 2020”, Europejski Fundusz na rzecz Inwestycji Strategicznych (EFIS), instrument „Łącząc Europę” i COSME.

Głosowałem za przyjęciem projektu sprawozdania.Popieram projekt przepisów, zgodnie z którymi firmy, a szczególnie globalne korporacje międzynarodowe, będą zobowiązane do publicznego ujawnienia informacji, ile płacą podatków i gdzie. Słuszne są możliwe zwolnienia z tego obowiązku w przypadku chronionych informacji handlowych, których ujawnienie mogłoby zagrażać pozycji firmy. Zwolnienia powinny być odnawiane każdego roku i podlegać jurysdykcji państwa członkowskiego dopuszczającego zwolnienie.

Głosowałem za przyjęciem rezolucji, która zwraca uwagę na ważny problem - dążenie do stworzenia konsumentom możliwości korzystania z trwałych, niezawodnych urządzeń o wysokiej jakości, które mogą być łatwo naprawione lub ulepszone. Producenci w pogoni za zyskiem tak projektują swoje urządzenia, by szybko nastąpiło ich „moralne zużycie”. Większość z nas wolałaby naprawić zużyty sprzęt zamiast kupować nowy. Dlatego apeluję o promowanie wydłużonego cyklu życia produktów oraz o niezmienianie konstrukcji części zapasowych. Państwa członkowskie powinny zachęcać do produkowania rzeczy trwałych i nadających się do naprawy, wspierać naprawy oraz sprzedaż produktów „z drugiej ręki”, co mogłoby przyczynić się do stworzenia nowych miejsc pracy i jednocześnie do zredukowania ilości odpadów. Części niezbędne do funkcjonowania produktu, (baterie, żarówki LED) nie powinny być wmontowywane na stałe, chyba że wymagają tego względy bezpieczeństwa, a części zamienne powinny być dostępne w cenach proporcjonalnych do rodzaju i cyklu życia produktu.Za słuszne uważam stworzenie obowiązującej w UE definicji „sztucznego skracania cyklu życia produktów” oraz systemu testowania i wykrywania takich praktyk wraz z odpowiednimi środkami zniechęcającymi producentów do nich. Konsumenci powinni dysponować lepszą informacją dzięki europejskiemu znakowi jakości. „Dobrowolny europejski znak jakości” powinien obejmować trwałość produktu, ekoprojekt, możliwość modernizacji produktu zgodnie ze zmianami technologii oraz możliwość jego naprawy. Duży sprzęt AGD powinien posiadać „licznik zużycia” celem zapewnienia konsumentom informacji.

. ‒ Polska jest i powinna pozostać krajem otwartym, otwartym również na uchodźców z krajów dotkniętych konfliktami zbrojnymi i katastrofami klimatycznymi oraz innymi żywiołami. Nie wolno nam zamykać granic przed biednymi ludźmi, którzy ratując swe życie, zmuszeni byli do opuszczenia swych rodzinnych stron.Głosowałem za przyjęciem rezolucji, gdyż niestety poprzedni polski rząd wyraził zgodę na przydział kwotowy tych uchodźców, a – jak wiemy – pacta sunt servanda – umowy muszą być zachowane. Uważam jednak, że tzw. relokację w przyszłości należy prowadzić na zasadach dobrowolnej solidarności, tj. w taki sposób, by rodziny uchodźców były przyjmowane przez wspólnoty we wszystkich zakątkach naszego kraju, pod warunkiem że będą się one asymilowały (integrowały) ze środowiskiem polskim.

Głosowałem za odrzuceniem przedmiotowej umowy, ponieważ nie spełnia ona kryterium rozwoju handlu międzynarodowego jako istotnego czynnika wzrostu gospodarczego oraz poprawy współpracy ponadnarodowej, który powinien opierać się na przejrzystych regułach i przynosić obopólną korzyść.Zawarcie umowy CETA ułatwi państwom członkowskim UE dostęp do nieporównywalnie mniejszego rynku (510 mln obywateli UE wobec 36 mln w Kanadzie). Istnieje obawa, że rząd amerykański może wykorzystywać Kanadę, związaną z USA północnoamerykańskim układem o wolnym handlu, do wywierania wpływu na gospodarkę państw członkowskich UE. Konkurencyjność europejskich przedsiębiorstw może zostać osłabiona z uwagi na niższy koszt kanadyjskich surowców oraz nośników energii.Największe korzyści z CETA mogą zyskać duże korporacje międzynarodowe, traktując Kanadę jako raj podatkowy celem unikania płacenia podatków w UE. MŚP natomiast nie skorzystają na CETA.Ponadto umowa ta wywrze silny wpływ na rolnictwo, także polskie. Kanada jest przecież największym eksporterem produktów rolnych i rolno-spożywczych. Na rynku UE pojawią się kanadyjskie produkty żywnościowe, które nie będą odpowiadały rygorystycznym europejskim standardom sanitarnym i fitosanitarnym. Istnieją również obawy co do eksportu z Kanady żywności modyfikowanej genetycznie.Wreszcie wiele kontrowersji wzbudza system rozstrzygania sporów przez sądy inwestycyjne, z pominięciem instytucji krajowych. Projekt umowy CETA nie został także przesłany do kontroli przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości.

Głosowałem za przyjęciem sprawozdania. Europejski filar praw socjalnych stanowi inicjatywę pozwalającą odzyskać zaufanie obywateli oraz ożywić wspólnotowy projekt. Niezbędne są ambitne działania zapewniające obywatelom dobrobyt i ochronę socjalną.Europa, budując wspólny rynek, zapomniała, że sprawy socjalne pozostawiono państwom członkowskim, które konkurują ze sobą pod względem socjalnym. Ochrona socjalna powinna być zawarta w krajowych systemach dochodów minimalnych i jakościowych standardach dla krajowych systemów świadczeń dla bezrobotnych. Chodzi o zasadę pomocniczości. Dumping społeczny ma bowiem różne oblicza i występuje nie tylko w bogatych krajach, ale również na miejscu, w krajach uboższych, gdzie działa kapitał zagraniczny. Aktualnie ukształtowała się Europa socjalna A, tj. „stara Unia”, oraz Europa socjalna B, tj. kraje nowej Unii.Podczas głosowania w komisji EMPL w dniu 8 grudnia ubiegłego roku ktoś – podszywając się pod moją osobę – głosował za odrzuceniem sprawozdania. Nie jestem członkiem tej komisji, a w czasie głosowania byłem w podróży do kraju. Nikogo nie upoważniłem do reprezentowania mnie, nie zgubiłem karty do głosowania. Doszło więc do przestępstwa. Wymaga to wyjaśnienia. Dochodzenie trwa. Ktoś podczas tego głosowania próbował mnie skompromitować i ośmieszyć PE. Nie podnosiłem jednak tej sprawy formalnie. Mogło to bowiem zagrozić przerwaniem procedowania nad tym ważnym sprawozdaniem.